گاماج جبهه آزادی ملی آذربایجان جنوبی
سال گذشته و دو ماه مانده به عملیات آزادسازی قره باغ از اشغال ارمنستان تقریبا هر کسی که کمی آگاه به مسایل قفقاز بود میتوانست وقوع جنگ را پیش بینی کند. ایران اگر نتوانست و یا نخواست در کنار آزربایجان باشد(که دلایش مشخص است) میتوانست ضمن بیطرفی کمی آبروداری کند. این را نکرد و در اخرین روزهای جنگ که کار از کار گذشته بود؛ خامنه ای از روی متنی که جلویش بود گفت حق با ازربایجان است، اما در پشت ان متن همچنان به ارسال سلاح به ارمنستان ادامه میدادند.
این را هم علاوه کنم به نظر شخص بنده مهمترین دلیل حمایت ایران از ارمنستان مسئله “آزربایجان جنوبی” است و دلایل دیگر از جمله کریدور زنگنه زور و بحث حضور اسرائیل در مرز ایران دلایل بعدی یا فرعی این مسئله است.
در هفته های اخیر هم که تنش بین ایران و آزربایجان “اظهر من الشمس” است و ایران خواست به قول برخی نمایندگان مجلس و نظامیها درسی به الهام علیف دهد، اینبار نیز آبرویشان بدتر از گذشته رفت. مانور نظامیشان تحت تاثیر سه آفتابه رنگی به شکست انجامید. البته این مطلب هر چقدر هم مزاح باشد، اما افکار عمومی هر دو سوی آزربایجان همدل با ان جوانانی بودند که افتابه ها در جلوی سفارت ج.ا.ایران گذاشته بودند نه با مسئولین ایرانی. حتی خیلی از مردم خواستند تا جریمه مالی که از سوی دادگاهی برای ان جوانان معین شده بود را بپردازند که خودشان قبول نکردند.
دیروز نیز ارمنستان حریم هوایی خود را به هواپیماههای غیر نظامی آزربایجان باز کرد و امروز نیز روسیه نارحتی خود را از مانور نظامی ایران در مرز آزربایجان ابراز نمود. ظاهرا هم قرار است بعد از این روابط بین دو کشور متخاصم به سوی عادی شدن پیش رود. این بدترین چیزی است که میتواند خواب را از چشم سیاستمداران ایرانی برباید. این یعنی کیش و مات ایران.ایران “هم در درون و هم در برون” بازی و وجهه خود را باخته. تقریبا در منطقه هیچ همسایه ای نمانده که با ایران روابط خوبی داشته باشد.
اگر در انتخابات پیش روی عراق انجا را هم از دست بدهند که احتمالش نیز وجود دارد، سیاستمداران دستگاه دیپلماسی ایران باید منتظر آفتابه های بیشتری در سطح جهان باشند.
۱۵ مهر ۱۴۰۰
منبع: صفحه فیسبوکی کریم اصغری
